Van trauma naar zielskracht

Ik dacht dat mijn leven was zoals het was, dat mijn manier van zijn, denken en doen simpelweg 'ik' was. Ik ontdekte dat mijn gedrag voortkwam uit overleving. Overleven is functioneel, het beschermt. Maar het is geen leven. Het is reageren op mijn verleden, in plaats van aanwezig zijn in het Nu.

Mijn overlevingsstrategie was/is aanpassen, helpen voorkomen, pleasen, analyseren, onzichtbaar zijn, niet voelen, sterk blijven. Ik kan/kon dit zo goed dat niemand iets merkt.

Onverklaarbare klachten, stress, chronische spanning, enz., mijn lichaam protesteert. Mijn lichaam zegt: zo wil ik niet verder.

Ik wilde niet verder als een onechte versie van mezelf. Ik wil terug thuiskomen. 

Ik heb geleerd te luisteren, te voelen wat ik jarenlang heb weggestopt.

Eerst voorzichtig, toen dieper, heel diep.

Ik leerde de innerlijke stemmen te onderscheiden. Ik leerde welke stem van een gekwetst kindsdeel is, welke stem de volwassen vrouw is. Ik voelde mijn angsten en pijn, leerde ernaar te luisteren. Ik leerde dat ik de pijn van mijn verleden, mijn familie niet hoef te dragen. Ik ben niet mijn verleden. Ik ben bewustzijn en onderdeel van het licht. Ik kies ervoor om niet meer te leven vanuit overleving, maar vanuit verbinding. Het is nog een lange weg om te gaan. Leven vanuit mijn eigen waarden, keuzes en bewustzijn.